Editie 11
West-Vlaanderen op het net
Net de website van West-Vlaanderen bezocht. In de oertijd moet West-Vlaanderen een plekje geweest zijn, aanvankelijk een klein gezwel, een puistje dat steeds verder uitdijde tot één grote etterbuil. Het is vreemd dat niemand het heeft kunnen tegenhouden. Kortom, het heet West-Vlaanderen.
Ik weet niet goed wat me er zo aan stoort, want ik kom er alleen als het donker is. Op klaarlichte dag lijkt West-Vlaanderen me absoluut te mijden. Als je 's nachts door West-Vlaanderen rijdt, krijg je van het geheel een goed beeld. Je hoort dan het snurken dat uit de beddebakken komt en dat zich vermengt met het geknor in de varkensstallen. Zo klinkt het Westvlaams in alle glorie.
Uit lijfbehoud kom ik er dus niet, of zo zelden mogelijk, maar toch word ik voortdurend met hun afstammelingen gekonfronteerd. Gent - waar ik bijna dagelijks kom - wordt immers bevolkt door een kolonie Westvlamingen. Hun aanwezigheid bewijst nogmaals dat er in West-Vlaanderen niks is. Als ze een beetje kunnen studeren, zakken ze af naar Gent.
Ik denk dan : ze zullen ons toch wel dankbaar zijn en zich weten te gedragen, zich onopvallend dor de straten bewegen zich her en der als schoenpoetser aanbieden, een kwestie van zich zo laag mogelijk bij de grond te begeven. Maar niks is minder waar. Tegenover al het goede van de aarde dat wij hen aanbieden - licht, warmte en kultuur - stellen zij hun hevig geknor. Het lawaai dat Westvlamingen produceren is ongelooflijk. Ik denk niet dat één andere mensensoort tot zoiets in staat is.
Het bijzondere aan West-Vlaanderen is dat het zo dicht bij de zee ligt. Ik heb nooit begrepen waarom Westvlamingen daar nooit dankbaar gebruik van gemaakt hebben door er zich, zoals pinguins, masaal in te storten. Integendeel, al het slechte van de zee hebben ze overgenomen. Het zout zit vast in hun hersenpannen, hun tongen bewegen zeer moeizaam en de zeewind gaat op allerlei ledematen zitten. Het is één pijnlijke chaos.
De enige vorm van kultuur die ze hebben - al moet je het begrip dan wel heel ruim interpreteren - is Brugge. Het uitspreken van die naam alleen al zegt genoeg. Bruhhe. Daar word ik niet goed van. Dat stadje werd vlak voor Kristus gebouwd en nu hebben ze het in hun hoofd gehaald dat daar absoluut geen steen van verlegd mag worden. Je hebt de indruk dat ze boven de stad een glazen stolp hebben gezet. Maar ze beseffen niet dat zo'n stolp tot zuurstofgebrek leidt. Enfin, dat zie je dan ook aan de mensen.
Er is één probleem: er zijn Westvlamingen die deugen, zaaigoed dat door de Grote Zaaier ongelukkigerwijs daar terechtkwam. Als je over die mensen begint na te denken, heb je het zitten. Want voor je het weet, ben je te tolerant.